انقلاب کوبا و درگذشت " فیدل کاسترو "

در روز جمعه پنچم آذر 1395 " فیدل کاسترو " رهبر انقلاب کوبا در سن 90 سالگی چشم از جهان فروبست .مرگ این چریک پیر چشمان بسیاری از مردم جهان را گریان و لب های تعدادی را نیز خندان کرد .برای آشنائی بیشتر از آنچه که بر انقلاب کوبا گذشت توجه به روند حوادث در این کشور کوچک و با جمعیت ده میلیون حائز اهمیت است .
انقلاب کوبا به رهبری فیدل کاسترو و دکتر ارنستو چه گوارا آرژانتینی و همراهی تعدادی از جوانان ؛ در زمانی به پیروزی رسید که سال های پایانی دوران ریاست جمهوری آیزنهاور جمهوریخواه بود . ( اول ژانویه سال 1959 میلادی ) . رئیس جمهوری با تفکرات میلیتاریستی و از جزب بازها در حاکمیت آمریکا ؛ همان رئیس جمهوری که در سال های آغازین ریاست جمهوریش به بهانه این که ایران دوران دکتر مصدق به دامن شوروی سقوط نکند کودتای 28 امرداد علیه دولت قانونی دکتر مصدق را راه انداخت .
همان قدر که آیزنهاور و برادران دالس ( جان فوستر و دالس ) سعی کردند تا ایران با کودتای امرداد به دایره نفوذ واشنگتن وارد شود با انقلاب آزادیخواهانه و استقلال طلبانه و ضد دیکتاتوری رزمندگان کوبا ؛ این کشور تقریبا همسایه آمریکا از دایره قدرت واشنگتن خارج شد و به مدار مخالف پیوست . اگر چه در سال 1959 که کاسترو به پیروزی رسید نزدیکی به مسکو در استراتژی او و جوانان همرزمش قرار نداشت .
آیزنهاور چاره ای نداشت که انقلاب کوبا را تحمل کند تا دوران ریاست جمهوریش به پایان برسد ولیکن حاصل جمع سیاست خارجی او در دوران جنگ سرد یک به یک بود .ایران را به دست آورد و کوبا را از دست داد.
با روی کار آمدن جان اف کندی دمکرات و بر خوردهای قدرتمدارانه واشنگتن در قبال جوانان انقلابی کوبا ؛ کاسترو مجبور شد برای محفوظ ماندن انقلاب کوبا از نقشه های براندازانه واشنگتن ؛ به تدریج راه نزدیکی به مسکو را بر گزیند . خروشچف از فرصت استفاده کرد و کاسترو را به مسکو نزدیک کرد که اوج این نزدیکی را در ماجرای اولتیماتوم کندی به شوروی در سال 1962 میلادی می توان ملاحظه کرد .
از این زمان ؛ تحریم های تحمیلی آمریکا بر کوبا شروع شد و هر قدر تحریم ها گسترده تر می شد و زندگی بر مردم کوبا تنگ تر می گردید ؛ هاوانا را به مدار دنیای کمونیست نزدیکتر می کرد . آمریکا با اشباع نمودن جهان از نیشکر؛ مانع از فروش این محصول غیر استراتزیک کوبا در بازارهای جهانی شد و به این ترتیب چرخ های اقتصاد تک محصولی کوبا را کند کرد و از کار انداخت و حکومت قدرتمند و مغرور آمریکا غافل از این واقعیت بود که برخوردهای غیر متعارف در عرف دیپلماتیک با هاوانا ؛ سوق دادن این کشور به روش های رادیکالی و تندروی می باشد و در نهایت چنین شد و چه گوارا را که ؛ گوشه ای از دستگاه حکومتی کوبا را مدیریت می کرد را وادار ساخت تا دولتمردی را رها کند و به راه اندازی جنگ های چریکی بر علیه منافع آمریکا در چهار گوشه جهان از آفریقای سیاه تا آمریکای لاتین و....همت نماید .
سال های نخستین دهه 60 میلادی ؛ سال های اوج گیری جنگ های چریکی و مبارزات مسلحانه علیه امپریالیسم آمریکا می باشد که تقریبا یکی از محرکین اصلی این مبارزات ؛ چه گوارا و دولت کوبا بودند . رهبران کوبا در قامت رهبران مبارزه علیه آمریکا در نزد مردم جهان و خصوصا جوانان ظاهر شدند و تمام این حوادث به تعمیق شکاف بین واشنگتن و هاوانا کمک کرد .دهه های شصت و هفتاد و هشتاد میلادی این درگیری بین دو قطب از یک سو ؛ آمریکا سمبل امپریالیسم جهانی و از دیگر سو ؛ کوبا نمادی از جهان سوسیالیسم تداوم داشت . تا اینکه در اولین سال آخرین دهه قرن بیستم ؛ شوروی جنگ سرد را باخت و از هم پاشیده شد و صحنه را به رقیبش آمریکا واگذار کرد و از این زمان ورق سرنوشت برای هاوانا برگشت و کوبا بزرگترین حامی خودش را در دوران جنگ سرد از دست داد مخصوصا در دوران " یلسین "و اگر چاوز در ونزوئلا بر سر قدرت قرار نمی گرفت و به کمک کوبا نمی شتافت و شیر نفت را برای کوبا باز نمی کرد قطعا کوبا که فاقد این محصول استراتزیک بود در سراشیبی سقوط از آرمان هایش قرار می گرفت و در مقابل همسایه قدرتمند شمالیش تسلیم می شد .
کاسترو به خاطرذکاوتش ؛ زنگ خطر را شنید وصبر نکرد تا با فوتش ؛ برادرش جایگزین بشود و در زمان حیاتش و برای این که وضعیت اقتصادی کوبا را ساماندهی کند تا از هم پاشیدگی جلوگیری نماید کلیه امور مدیریت کشور را به برادر " رائول " سپرد و خود در حاشیه قرار گرفت .
کوبا در طول 54 سال تحریم از ناحیه آمریکا ؛ دوران سختی را پشت سر گذاشت و به نظر نگارنده هر کشوری غیر از کوبا بود از هم پاشیده می شد و فقط رهبری کاسترو بود که توانست که این کشور را سرپا نگه دارد و در بعضی از شاخص های زندگی بهترو بالاتر از نورم جهانی قرار دهد .حتی مخالفان کوبا و کاسترو به این واقعیت که کوبا در برخی از زمینه ها از جمله : بهداشتی و آموزشی پیشرفت فوق العاده ای داشته اعتراف می کنند . برای مثال : 99/8 درصد مردم کوبا ده میلیونی با سوادند و سیستم های آموزشی در این کشور از بسیاری از کشورهای توسعه یافته ؛ پیشرفته تر و با کار آمدی قابل تحسین می باشد و در حالیکه تعداد دانشکده های پزشکی کوبا در قبل انقلاب 3 دانشکده بود اکنون به 22 دانشکده افزایش پیدا کرده و به این خاطر بسیاری از پزشکان کوبائی در بسیاری از کشورهای جهان فعالند و در زمینه تولید دارو از جمله تولید واکسن دستاوردهای بزرگی داشتند . میزان مرگ و میر نوزادان در واحد جمعیت از برخی از کشورهای جهان اول و توسعه یافته کمتر است و میانگین امید به زندگی در مردان 77 سال و در خانم ها 80 سال است .در حالیکه میانگین جهانی 68 سال می باشد .در حالیکه میانگین بیماری سل در جهان به ازای هر 1000 نفر 170 نفر است در این کشور 2 نفر در هزار نفر است و همچنین شیوع بیماری ایدز در کوبا 1 نفر در هر هزار نفر می باشد و با توجه به این که در سطح جهانی 8 نفر در هر هزار نفر می باشد .
علی رغم فضا سازی که رسانه های کشورهای امپریالیستی در مورد فقدان آزادی در کوبا در اذهان مردم جهان بوجود آوردند و تلاش بی وقفه کردند تا کاسترو را یک دیکتاتور معرفی کنند درسال 2016 فقط دو روزنامه نگار در زندان بودند و در حال حاضر هیچ محکوم به اعدام و در انتظار اعدام در این کشور وجود ندارد .
کلام آخر این که : فشار هایی که آمریکا در این شش دهه در زمینه های گوناگون بر کوبا تحمیل کرد به هیچ کشوری وارد نکرد واشنگتن خواست به جهانیان نشان دهد که راه کاسترو راهی غلط و پر از اشتباه است و اکنون در هنگام فوت کاسترو باید گفت : در آینده تاریخ قضاوت خواهد کرد که راه آمریکا با آن فشارها و تحریم ها اشتباه بوده یا راه کاسترو که مقاومت را در مقابل هژمونی آمریکا برگزید

Shahabi Online ...